روزی جوان ثروتمندی نزد استادی رفت و گفت: عشق را چگونه بیابم تا زندگانی نیکویی داشته باشم؟
 
استاد مرد جوان را به کنار پنجره برد و گفت: پشت پنجره چه می‌بینی؟
مرد گفت: آدم‌هایی که می‌آیند و می‌روند و گدای کوری که در خیابان صدقه می‌گیرد.
سپس استاد آینه بزرگی به او نشان داد و گفت: اکنون چه می‌بینی؟
مرد گفت: فقط خودم را می‌بینم.
استادم گفت:
اکنون دیگران را نمی‌توانی ببینی. آینه و شیشه هر دو از یک ماده اولیه
ساخته شده‌اند، اما آینه لایه نازکی از نقره در پشت خود دارد و در نتیجه
چیزی جز شخص خود را نمی‌بینی.
خوب فکر کن!
وقتی شیشه فقیر
باشد، دیگران را می‌بیند و به آن‌ها احساس محبت می‌کند، اما وقتی از نقره
یا جیوه (یعنی ثروت) پوشیده می‌شود، تنها خودش را می‌بیند.
اکنون به خاطر
بسپار: تنها وقتی ارزش داری که شجاع باشی و آن پوشش نقره‌ای را از جلوی
چشمهایت برداری تا بار دیگر بتوانی دیگران را ببینی و همه رادوستشان بداری
اینبار نه به خاطر خودت بلکه به خاطر خدا .
آن‌گاه خواهی دانست که:
" عشق یعنی دوست داشتن دیگران ".
مرکز پاسخگویی به سوالات دینی