اینجا یک نکته تاریخى هست و آن این است: عده اى از مستشرقین و بیشتر، از مستشرقین یهودى شروع شده است، شاید اول کسى که این حرف را گفته گلدزیهر بوده و بعد نولدکه و امثال او گفته اند که پیغمبر العیاذبالله در مکه یک شخصیت داشت و در مدینه یک شخصیت دیگر شد و بکلى روش خودش را عوض کرد. در مکه در چهره مسیح278اینجا یک نکته تاریخى هست و آن این است: عده اى از مستشرقین و بیشتر، از مستشرقین یهودى شروع شده است، شاید اول کسى که این حرف را گفته گلدزیهر بوده و بعد نولدکه و امثال او گفته اند که پیغمبر العیاذبالله در مکه یک شخصیت داشت و در مدینه یک شخصیت دیگر شد و بکلى روش خودش را عوض کرد. در مکه در چهره مسیح بود و مانند مسیح فقط دعوت مى کرد، حرف محبت آمیز مى زد (و ناچار باید بگویند مانند مسیح مى گفت اگر به طرف راست صورتت سیلى زدند طرف چپ آن را بیاور، کار خدا را به خدا واگذار و کار قیصر را به قیصر)، راهش همانند راه مسیح بود و لهذا در مکه مى بینید که پیغمبر اجازه جنگیدن و جهاد نداد، اصحابش را اینهمه معذب مى کردند و هیچ اجازه نمى داد که دفاع کنند، به اصحابش اجازه داد هجرت کنند و به حبشه بروند. به مدینه که مى آید یک گردش صد و هشتاد درجه اى مى کند، به شکل یک امپراطور و یک فرد مقتدر درمى آید، فرمان جهاد مى دهد، دیگر آن روش گذشته خودش را بکلى کنار مى گذارد. این یک دروغ محض است و اگر یک وقتى مقتضى باشد ادله دروغ بودنش را از هر جهت مى گویم که پیغمبر اکرم نه در مکه مسیح محض بود، مسیحى که آنها مى شناسند، و نه در مدینه روشش روش امپراطور بود آن طور که آنها تصور کرده اند. روش عینا یک روش است ولى شک ندارد که پیغمبر چنین عمل کرد، باید هم عمل کند. سیزده سال دعوت کرد، بعد از سیزده سال اجازه [دفاع داد] گفت: «اذن للذین یقاتلون بانهم ظلموا» (آنهم تا از ناحیه دشمن شروع نشد اجازه دفاع نداد. اگر پیغمبر از روز اول شروع [ به جهاد ] مى کرد، آن وقت شما بیشتر اعتراض مى کردید که آخر یک مدتى مردم را دعوت کن، اگر زیر بار نرفتند و تکبر و عناد ورزیدند آن وقت [جهاد کن] نه از روز اول. در مدینه هم پیغمبر همان چهره یک انسان کامل و جامع [را داشت] یعنى قرآن، هم تکیه دارد روى کتاب و دعوت، و هم روى عدالت، و هم [ مى گوید] در آنجا که کتاب و دعوت، عدالت را برقرار نمى کند باید دست به شمشیر برد «و انزلنا الحدید فیه باس شدید و منافع للناس )) حال یکى از آن ادله را عرض مى کنم.